ام وهب دختر عبد

ام‌وهب
مشخصات فردی
نام کامل ام‌وهب دختر عبد
نسب/قبیله نمر بن قاسط
خویشاوندان عبدالله بن عمیر کلبی
محل زندگی کوفه
وفات شهادت ۶۱ق ، کربلا
مشخصات دینی
از یاران امام حسین(ع)

اُمِّ‌وَهَب بنت عبد، (شهادت ۶۱ق) همسر عبدالله بن عمیر کلبی و از شهدای کربلا. او در واقعه کربلا با همسرش عبدالله بن عمیر کلبی شبانه از کوفه به کربلا رفت و به کاروان امام حسین(ع) پیوست. روز عاشورا هنگامی که همسرش به میدان رفت او نیز می‌خواست راهی میدان شود، ولی امام حسین(ع) به او اجازه نداد. او در روز عاشورا هنگامی که خون‌های چهره همسرش را پاک می‌کرد، با ضربه رستم، غلام شمر بن ذی‌الجوشن به شهادت رسید. برخی او را مادر وهب بن وهب (جوان مسیحی) دانسته‌اند که گزارش‌ها نشان می‌دهد مادر او شخص دیگری است.

نسب

ام‌وهب دختر عبد و از تیره نمر بن قاسط بود که در کوفه زندگی می‌کرد. وی همسر عبدالله بن عمیر کلبی از شهدای کربلا است برخی او را مادر وهب بن وهب یا وهب بن عبدالله کلبی از شهدای کربلا نیز دانسته‌اند؛ اما گفته شده که منابع و مقایسه گزارش‌های مربوط به واقعه عاشورا درباره شهدا نشان می‌دهد که مادر وهب شخص دیگری بود.

واقعه عاشورا

ام وهب پیش از واقعه عاشورا شبانه، با شوهرش از کوفه به کربلا رفت و به یاران امام حسین(ع) پیوست.

روز عاشورا وقتی شوهرش به میدان رفت، او نیز چوبی به دست گرفت و می‌خواست عازم میدان شود که امام(ع) اجازه نداد و فرمود بر زنان جهاد واجب نیست. پس از آنکه شوهرش به شهادت رسید خود را به معرکه رساند و به پاک کردن خون چهره‌اش مشغول شد. شمر، غلامش رستم را به سوی او فرستاد و او را به شهادت رساند.

پانویس

  1. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۲۹.
  2. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۲۹-۴۳۰.
  3. ناظم‌زاده قمی، اصحاب امام حسین از مدینه تا کربلا، ۱۳۹۰، ص۵۹۷(پاورقی).
  4. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۲۹.
  5. ابن‌اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۴، ص۶۶؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۳۰.
  6. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۳۸.

منابع

  • ابن‌اثیر، علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق: محمد أبوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
  • ناظم‌زاده قمی، سید اصغر، اصحاب امام حسین از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۹۰.